دست کدوم غزل بدم نبض دل غمینمو
پشت کدوم بهونه باز پنهون کنم هق هقمو
گریه نمی کنم نرو آه نمی کشم بشین
حرف نمی زنم بمون بغض نمی کنم ببین

کاش یک شب می شنیدم بوی آغوش تورا***خوابگاه ز سینه میکردم بر و دوش تورا

تا کی در انتظار قیامت توان نشست****بر خیز تا هزار قیامت به با کنیم

گفتی شتاب رفتن من از برای توست

آهسته تر برو که دلم زیر پای توست

خیال تو چو باران دلپذیر است

 شکفتن در هوایت بی نظیر است

                   از این پس در غروب  ساکت شهر

                   دل من بی حضورت گوشه گیر است

چو دردی بر سر درد آفریدند

                  به درمان دلم صبر آفریدند

                                       اگر گل را به زیبایی کشیدند

                                                             کنارش خار را هم آفریدند

                                                                           کجا رفتند آن عاشق پرستان؟

                                                                                             که روزی تیغ صرصر آفریدند

پریشان می شوم در یاد رویت

                 مرا شیدای شب گرد آفریدند

من به چشم سیهت دوست گرفتار شدم

                                                                           بوسه بر خاک زدم از همه بی زار شدم

راه میخانه به رویم چو ببستند دیدند

                                                                           یک نفس رفتم و این بارزدیوار شدم

عاقبت کوزه ی می دست من مست افتاد

                                                                          بوالعجب بین که در آن حال مددکار شدم

چون که بیدار شدم حمدوثنایت گفتم

                                                                         چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم

فارغ ازمسجد وبتخانه و میخانه شدم

                                                                        من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

یوسفم را چو به بازار خدایان بردند

                                                                        با کلاف گنهم پیر خریدار شدم

چون که یوسف بشد از آن من و بار گناه

                                                                       من خجلت زده در خدمت خمار شدم

من تنها چوزدم دم زدمی از دم تو

                                                                   بین که امشب به خوشی شهره ی بازار شدم

من ایـســــــتاده ام این گوشه ی جهان بی تو

تو در کجای جــــهــــانـــی که مال من باشی

         ای دوست

چشم بگشا که جلوه دلدار به تجلیست از در و دیوار-

تاسر به پای آن بت رعنا گذاشتی***پا برفراز طارم اعلا گذاشتی

شب رفت و شکوه های دلم نا شنیده ماند***این آرزو به وعده فردا گذاشتی

بر آستان اهل نظر جا گرفته ای *** تا دست رد به سینه دنیا گذاشتی

جز خار خار عشق که در دل خریده است ***هر گل که داشت خار تمنا گذاشتی

دیشب هوس این دل غمینم بگرفت***اندیشه یار نازنینم بگرفت

گفتم بروم از پی دل تا آنجا***اشکم بدوید و آستینم بگرفت

از من بگریزید که می خورده ام امروز

با من منشینید که دیوانه ام امشب

ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد

ای بی خبر از گریه ی مستانه ام امشب

یک جرعه ی آن مست کند هر دو جهان را

چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب

دانی که چیست حاصل انجام عاشقی =جانانه را ببینی و جان را فدا کنی

تا کی در انتظار قیامت توان نشست===برخیزتاهزار قیامت به با کنیم

من  تنها به دلیل تنهاییم می نویسم

                                 تو نیز اینچنین

 

خسته از بی تفاوتی زمان

                             از خود می گویم

از سکوت از ترانه ...............از دلم

      دل خوش به امید شبهای تارم بودم که نا گهان صدای عطشناک باران پاییزی

    سکوت شبهایم را شکست

          به پایان برد آرزوهای بی کسیم را

                        من را آشنا با آشناترین غم دنیا گذارد

آری امروز ایستاده و به خود مینگرم که چگونه فردایم را به مُزد هیچ

به باد سپرده ام

واینک سکوت ،

            سکوت مانده و جای پای آشنای یک حرف

              حرفی که بی پایان مرا گفت برو....

غروب ، قلبِ افق خون و شکِّ مرگِ زمان

چه بی اراده هراسی ، که ریخت در دلِمان

و گاه گاه ، کلاغی که نعره سر می داد

و بی گمان، همه مدهوش سِحر باد خزان

نسیم ، حرف غریبی به کوچه ها می گفت

خبر،زحمله ی شب بود سمت شهر کوچکِمان

و آسمان ، همه تیره ، سیاه ، مشکی پوش

ز فتح قلعه ی شهر و، ز سوگِ مرگِ یَلان

ولی عجیب،که درشب ،چه خوب رونق داشت

معامله ی آدمی ، به دستِ پست ، سگان

گرم بازآمدی محبوب سیم اندام سنگین دلایا باد سحرگاهی گر این شب روز می​خواهیگر او سرپنجه بگشاید که عاشق می​کشم شایدگروهی همنشین من خلاف عقل و دین منملامتگوی عاشق را چه گوید مردم دانابه خونم گر بیالاید دو دست نازنین شایداگر عاقل بود داند که مجنون صبر نتواندز عقل اندیشه​ها زاید که مردم را بفرسایدمرا تا پای می​پوید طریق وصل می​جویدعجایب نقش​ها بینی خلاف رومی و چینیدر این معنی سخن باید که جز سعدی نیاراید

گل از خارم برآوردی و خار از پا و پا از گلاز آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محملهزارش صید پیش آید به خون خویش مستعجلبگیرند آستین من که دست از دامنش بگسلکه حال غرقه در دریا نداند خفته بر ساحلنه قتلم خوش همی​آید که دست و پنجه قاتلشتر جایی بخواباند که لیلی را بود منزلگرت آسودگی باید برو عاشق شو ای عاقلبهل تا عقل می​گوید زهی سودای بی​حاصلاگر با دوست بنشینی ز دنیا و آخرت غافلکه هرچ از جان برون آید نشیند لاجرم بر دل

---

تو را سریست که با ما فرو نمی​آیدکدام دیده به روی تو باز شد همه عمرجز این قدر نتوان گفت بر جمال تو عیبچه جور کز خم چوگان زلف مشکینتاگر هزار گزند آید از تو بر دل ریشگر از حدیث تو کوته کنم زبان امیدگمان برند که در عودسوز سینه منچه عاشقست که فریاد دردناکش نیستبشیر بود مگر شور عشق سعدی را

مرا دلی که صبوری از او نمی​آیدکه آب دیده به رویش فرو نمی​آیدکه مهربانی از آن طبع و خو نمی​آیدبر اوفتاده مسکین چو گو نمی​آیدبد از منست که گویم نکو نمی​آیدکه هیچ حاصل از این گفت و گو نمی​آیدبمرد آتش معنی که بو نمی​آیدچه مجلسست کز او های و هو نمی​آیدکه پیر گشت و تغیر در او نمی​آید

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشمبه هوش بودم از اول که دل به کس نسپارمحکایتی ز دهانت به گوش جان من آمدمگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانیمن رمیده دل آن به که در سماع نیایمبیا به صلح من امروز در کنار من امشبمرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنمبه زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحتمرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کنبه راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشمشمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشمدگر نصیحت مردم حکایتست به گوشمکه من قرار ندارم که دیده از تو بپوشمکه گر به پای درآیم به دربرند به دوشمکه دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشمکه از وجود تو مویی به عالمی نفروشمکه تندرست ملامت کند چو من بخروشمسخن چه فایده گفتن چو پند می​ننیوشمو گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم