خسته از بی تفاوتی زمان

                             از خود می گویم

از سکوت از ترانه ...............از دلم

      دل خوش به امید شبهای تارم بودم که نا گهان صدای عطشناک باران پاییزی

    سکوت شبهایم را شکست

          به پایان برد آرزوهای بی کسیم را

                        من را آشنا با آشناترین غم دنیا گذارد

آری امروز ایستاده و به خود مینگرم که چگونه فردایم را به مُزد هیچ

به باد سپرده ام

واینک سکوت ،

            سکوت مانده و جای پای آشنای یک حرف

              حرفی که بی پایان مرا گفت برو....